Rust zacht lieve Punkie

Gisteren moesten we met spoed naar de dierenarts. Punkie (al 2 jaar bij ons, en met verschillende mannen samen gezeten, logisch denk je Het is toch een mannetje ?:)) Maar goed Punkie had een blaas met vocht uit zijn anus hangen.

Dus met het zweet op je rug eerst manlief gebeld.. "Nu naar huis komen, want punkie moet nu naar de dokter. Hij gaat het niet redden anders".
Toen dierenarts gebeld of we langs mochten komen. "Ja hoor geen probleem, we piepen de dierenarts op"
Toen mijn vader gebeld of hij Quinten kon opvangen en met hem naar zijn kappers afspraak gaan. Quinten had namelijk ook nog een afspraak staan bij de kapper om zijn lange haren wat in model te krijgen.
Natuurlijk is Quinten dan ineens verdwenen, en moet je t hele buurtje (3 straten, maar met de stress door je lijf, is het echt veel groter dan je denkt) door om hem ergens binnen te vinden, gelukkig stond zijn step voor de deur bij het vriendinnetje waar hij aan het spelen was. Gauw instructies achter gelaten en toen met Ron naar de dierenarts gesjeest.
In de auto al erover gehad, dat punkie het waarschijnlijk niet zou redden. Bij een mannetje de blaas eruit.. pff (warmte, stress van de nieuwe erbij etc etc)Komen we bij de dierenarts (die ook opgepiept was) verteld ze dat het een vruchtblaas is en dat Punkie een keizersnede moet..

Want Punkie.. de caaf waarvan wij al 2 jaar denken dat het een heuze kerel is, waar de vorige eigenaresse ons van verzekerde dat het echt een mannetje was, dezelfde caaf die al 3 mannelijke partners heeft gehad en nog nooit kleintjes was een heuze dame en bezig met bevallen. Of we niet hadden gemerkt dat ze dikker was geworden, ja maar we hebben ze ook veel gevoerd, ze zijn immers vreselijk aan het wennen aan elkaar en ze lopen dus ook in verhouding minder los. Dus we gingen ervan uit dat het daardoor kwam. Ze is onder narcose gebracht en wij zouden gebeld worden met de uitslag. In eerste instantie ging het goed, ik werd gebeld met de boodschap:"Punkie is wakker geworden en lijkt het goed te hebben doorstaan."

De kleintjes waren (stiekem helaas) al overleden in de buik. Aan de ene kant jammer. Want we hadden het wel een keer mee willen maken, aan de andere kant scheelt het een hoop gedoe.

Maar we waren er nog niet want ze was wel wakker, maar nog niet veilig. Narcose kan nog een heel naar einde hebben bij caafjes.
Helaas belde 2 uur later de dierenarts weer op. Punkie had het toch niet overleefd.

Gisteravond hebben we moeder en haar 2 prachtige kinderen (ze lijken qua kleur exact op moeder maar hebben de krullen van vader) opgehaald. Ze liggen in een doosje in de koele kelder. Vanavond komt Quinten thuis van het logeren van opa en oma. Dan gaan we ze begraven in de tuin. Hij is al met opa en oma een mooie plant gaan kopen om op het grafje te zetten.

We zijn er van ontdaan. Zowiezo de schok, dat we het zo verkeerd hadden, dat we er iets aan hadden kunnen doen door misschien eerder te gaan (maar wanneer dan?, hier hebben we nooit aan gedacht) en eigenlijk gewoon dat het nooit had moeten gebeuren. Maar boven alles missen we Punkie gewoon nu al. Hij (ik moet zo wennen aan zij) was altijd aan het kletsen en kwam ook rustig bedelen in de keuken om een lekkertje als ik aan het koken was. Het zal stil zijn zonder haar.

*De twee overgebleven heren zijn tegen elkaar aan gekropen en zoeken steun bij elkaar.
We laten ze rustig bijkomen, voor we weer verder gaan met de knuffeltraining
En Quinten en opa zijn goed op tijd bij de kapper geeindigd en er is een heel stuk vanaf. Het is even wennen, maar ziet er stoer uit*